Post stworzony dla facebookowej grupy „GRECJA”.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Dzień dobry i dobrego tygodnia! Po intensywnych, letnich miesiącach wracam do Was z serią “Kulinarna Kreta”.

Po czym poznać, że przyszła już jesień? Na Krecie próżno szukać rdzawo-złotych połaci lasów, które powolną zmianą koloru, przerzedzaniem się koron drzew wyznaczają jasną granicę między późnym latem, a jesienią. Nie ma też co liczyć na instagramowe ujęcia w polach pełnych pękatych, pomarańczowych dyń, bo choć mamy je tu i bardzo lubimy, to nikt ich nie uprawia na taką skalę. Jesień przychodzi tu niezauważenie, trwa krótko na tyle, że traktowana po macoszemu, często pomijana jest w ogóle.

Na wsi bowiem pory roku mamy dwie – lato i zimę. Lato to czas siania ogrodów, podlewania drzew, zbiorów pomidorów, bakłażanów, vlity. Czas odpoczynku, w którym dni rozbrzmiewają dźwięczeniem cykad i krzykiem bawiących się na ulicy dzieci, wieczory zaś wypełnia gwar z tarasów i balkonów, gdzie wszyscy sąsiedzi, wraz z rodzinami spotykają się by wspólnie posiedzieć przy szklance domowego wina.

Zima z kolei zaczyna się łagodnie, jesiennie właśnie, gdy wśród cienkich srebrnych liści zaczynają mrugać coraz to większe zielone oliwki. Zamiast bawiących się dzieci słychać dźwięk traktorów, a przerażająco głuche wieczory zaczynają się wraz z pełzającym nisko dymem z rozpalonych kominków. O jesieni się tu nie mówi, a jednak jest.

Choć kocham upalne lato, to w głębi duszy czekam na jesień z radością. Wilgotny zapach znad gajów oliwnych, wieczorne ciepłe kolacje i zmieszane z wrzątkiem, podwójnie mocne rakomelo przy kominku u sąsiadów sprawia, że nawet potworny ziąb nie obrzydza mi tej pory roku. Opuszkami palców trzymam się wspomnienia lata, zwlekając z ogłoszeniem nadejścia jego końca, jest jednak jeden znak, który już ostatecznie każe się z latem pożegnać – sąsiadka stojąca na progu z miską pełną parującego gulaszu. 

– Zrobiłam stifado – powie i wciśnie mi pojemnik pełen obłędnie pachnącej dobroci w ręce. I nie mam już żadnych wątpliwości, że zaczęła się jesień.

Jesień na Krecie, choć wciąż jeszcze ciepła i słoneczna, wieczorami daje się we znaki. Na stołach pojawiają się więc krzepiące, gorące potrawy ze strączków, świeżo zamarynowane oliwki, zupy z ksinohondros, fasolą lub mięsem i wszelkiego rodzaje gulasze, w tym najsłynniejsze chyba stifado.

Stifado przygotować można niemal ze wszystkiego – z wołowiny, wieprzowiny, jagnięciny, koguta, królika, ale także w wersji wegetariańskiej z kasztanów, pieczarek czy dyni. Jednak aby móc nazwać to danie stifado, musi ono zawierać sporą ilość maleńkich cebulek, duszonych wraz z mięsem w pachnącym cynamonem, pomidorowym sosie. Choć stifado jest w menu niemal każdej tawerny (zwłaszcza w miejscach bardzo turystycznych) i turyści bardzo chętnie sięgają po nie latem, moje koleżanki i koledzy ze wsi zapewniali mnie, że w kreteńskich domach jada się je zazwyczaj zimą, bo nic tak dobrze nie rozgrzewa i krzepi jak ten korzenny, treściwy gulasz popity szklanką młodego wina.

Stifado. Grecki gulasz

Kto jeszcze nie jadł stifado, ręka w górę! Kto jadł i pokochał? Czekam na Wasze historie.

Rzuć też okiem na: