Melintzanosalata. Sałatka z bakłażanów.

W życiu trzeba być bardzo ostrożnym z życzeniami, bo mogą się kiedyś spełnić. Gdy mieszkaliśmy jeszcze w Irlandii, a przeprowadzka na Kretę była w odległych, emerytalnych planach, mocno ubolewałam nad faktem, że nie było w naszej okolicy żadnego targu, na który mogłabym się zaopatrywać w sezonowe owoce i warzywa.

Kombinowałam więc, szukając miejsc sprzedających warzywa na wagę, bo w irlandzkich sklepach niemal wszystkie owoce i warzywa pakowane są w folię, często jeszcze na plastikowych tackach, lub jeśli są luzem, to sprzedawane na sztuki. Brakowało mi tego bezpośredniego kontaktu, możliwości dotknięcia i wybrania sobie odpowiadających mi okazów, a może i też trochę tęskniłam za znaną mi z Grecji (i Polski przecież) feerią barw i zapachów targowych stoisk.

Trafiłam tak na maleńki sklepik z żywnością azjatycką, gdzie w rogu długiego wąskiego pomieszczenia służącego za cały sklep, niedbale poukładane w kartonach kusiły mnie papryczki chilli, okra, egzotycznie wyglądające ogórki (które tu na Krecie nazywają się „adzuria”) i obiekt mych największych westchnień – bakłażany we wszystkich możliwych kształtach i kolorach.

Najlepsze jednak było dla mnie to, że mogłam wszystkiego dotykać, wybierać, wąchać i oglądać, prowadząc przy tym rozmowy o kuchniach świata z nader chętnymi właścicielami sklepu. Nakupiłam więc ja tych bakłażanów na kilogramy i gotowałam, i piekłam, i jedliśmy je przez bite dwa tygodnie, nie mając ciągle dosyć. Wtedy to w kuchennym i szale i obżarstwie ześlizgnęło mi się z języka zdanie: „Jak mi się marzy, aby mieć zawsze dostatek takich pysznych bakłażanów!”…

I teraz, kilka lat później, piszę dla Was oderwana od kolejnej, kilkukilogramowej siaty maleńkich, pysznych bakłażanów, które wchodzą mi do kuchni drzwiami i oknami, śnią się po nocach i brudzą palce swoją fioletowo-czarną skórką. Gdybym wiedziała, że tak będzie to… też bym sobie tego zażyczyła! Choć jestem urobiona po łokcie, a spiżarnia pęka w szwach od bakłażanów w słoikach i saltsa melintzanas, mój apetyt bierze górę nad zmęczeniem i zbieram nowe przepisy, żeby spróbować jeszcze więcej i móc to zapisać.

Tak powstał poniższy przepis na melintzanosalata, czyli dosłownie sałatkę z bakłażanów. Jest on złożony z kilku podanych mi przez sąsiadki przepisów, dopasowałam do siebie ilość octu i czosnku, a także przygotowałam wcześniej trzy wersje z bakłażanów przygotowanych na różne sposoby.

W różnych wersjach przepisów na melintzanosalata możecie spotkać się z sokiem z cytryny w zastępstwie octu. Od razu Wam mówię – nie róbcie tego. Ocet nadaje melintzanosalacie specyficznego smaku i lepiej równoważy bakłażanową goryczkę. Samo przygotowanie bakłażanów do tej sałatki również ma wpływ na jej smak. Melintzanosalata wymaga obrania ich ze skórki, w związku z czym trzeba je poddać obróbce cieplnej, a ta znacząco zmienia smak całości.

Najsmaczniejsza, moim zdaniem, melintzanosalata jest z bakłażanów opieczonych na ruszcie, ma lekko dymny, dość wyraźny smak. Możecie też bakłażany upiec w piekarniku, a nawet (jeśli macie upały i nie chcecie włączać piekarnika) ugotować na parze. Najważniejsze jest to, aby bakłażany były całkowicie upieczone/ugotowane, ponieważ nie będziemy ich już później gotować, tylko mieszać z resztą składników.

Choćby nie wiadomo jak Was kusiło aby użyć blendera, nie polecam tego robić. Melintzanosalata nie powinna mieć konsystencji jedzenia dla niemowląt, a wyraźną teksturę, dlatego wystarczy przesiekać bakłażany nożem, wymieszać z drobno posiekanymi dodatkami i cieszyć się naprawdę niezłą przystawką.

Melintzanosalata. Sałatka z bakłażanów.

Rzuć też okiem na: