Nie ma czegoś takiego, jak mousaka!

Walczyłam, walczyłam i przegrałam. Gdy tylko w mojej głowie powstała idea bloga o kuchni kreteńskiej i greckiej, zarzekałam się, że będę tu kłaść nacisk na mało popularną jej część. Nie chciałam żeby był to kolejny blog, gdzie znajdą się przepisy na souvlaki, stifado i już NA PEWNO nie napiszę przepisu na mousakę!

Nie zrozumcie mnie źle – nic do tej potrawy nie mam, uważam jednak, że jest mocno przereklamowana i istnieją inne typowe greckie potrawy, które powinny występować na podium, ciesząc się taką popularnością wśród turystów, jaką się cieszy się mousaka. Spanakopita, fasolada, kleftiko, papoutsakia o wiele bardziej do mnie przemawiają niż zapiekanka z ziemniaków, bakłażana i mielonego mięsa, grubo przykryta sosem francuskiego pochodzenia.

Jest natomiast jedna wersja mousaki, którą przyjmę w każdej ilości – mousaka od Fotouli! Domowe, maleńkie i aromatyczne jak perfumy bakłażany, cienkie plasterki ziemniaków, miękki farsz pachnący oliwą i cieniuteńka warstwa białego sosu, pełnego gałki muszkatołowej – to mogę jeść bez narzekania. Tym bardziej byłam więcej niż chętna, gdy Fotoula zaprosiła nas do siebie w pewną niedzielę na późny obiad.

Na kreteńskich wsiach nikt się z nikim nie umawia, po prostu wzajemnie się odwiedzamy, aby posiedzieć choć chwilę razem i porozmawiać. Dlatego też, gdy tak siedzieliśmy na zewnątrz przy stole, podziwiając panoramiczny widok na góry skąpane w świetle zachodzącego słońca, nagle usłyszeliśmy jak ktoś tupta po schodach. Pani Maria z mężem wracali ze spaceru, usłyszeli gwar i postanowili do nas dołączyć.

Nie minęło pięć minut, kiedy Fotoula, nasza królowa kreteńskiej kuchni, wniosła talerze niemal w całości zakryte ogromnymi kawałkami pachnącej mousaki. Już uginający się stół, mimo wszystko dzielnie przyjął kolejne frykasy, a towarzystwo zamilkło, jak gdyby do pomieszczenia weszła jakaś bardzo słynna osobistość.

– O Panagija mou! – westchnął z rozmarzeniem Pan Levteris – Co to takiego? Co to jest?

– Mousaka, Fotoula zrobiła całą blachę. – odparłam.

Pan Levteris spojrzał na mnie, zmarszczył czoło i delikatnie przechylił głowę, jakby widział mnie po raz pierwszy. Wpatrywał się tak we mnie dobrą minutę, choć mnie wydawało się, że to wieczność, po czym powoli, wyraźnie i głośno powiedział:

– Nie ma czegoś takiego jak „mousaka„! Jest „o MOUSAKAS„.

Po czym całe towarzystwo zaczęło tłumaczyć mi, że „o mousakas” to prawidłowa nazwa, że to rodzaj męski, że „mousaka” to mówią tylko turyści, dlatego w tawernach tak piszą, że oni nad tym ogromnie ubolewają, bo „mousaka„, a to przecież nie istnieje, ale w tych hotelach teraz tak, tak im łatwiej…

Skończywszy tę lekcję musiałam obiecać, że gdy tylko będę kiedykolwiek „o mousakas” robić, koniecznie napiszę, jaka jest prawidłowa nazwa tej potrawy, co też niniejszym czynię. I choć zarzekałam się, że nigdy przepisu na o mousakas nie zrobię, to prawda jest taka, ze przepis Fotouli jest kwintesencją dobra, a dobrem trzeba się dzielić! Przepis ten jest też odpowiedzią na Wasze potrzeby – w ostatnich dwóch tygodniach dostałam kilkanaście wiadomości z prośbą o przepis na o mousakas, dlatego ten wpis dedykuję wszystkim tym osobom, które o niego pytały.

Jesteście, moi czytelnicy, dla mnie ogromną inspiracją i motywacją do działania, więc zachęcam Was gorąco do pisania w komentarzach, co jeszcze chcielibyście tu zobaczyć, podzielcie się swoją opinią, oczekiwaniami – a ja dołożę wszelkich starań, aby Waszym prośbom sprostać. Dajecie mi niesamowitą energię, a gdy wykorzystujecie te przepisy i dzielicie się swoimi osiągnięciami, czuję się tak, jakbyśmy siedzieli razem przy wspólnym stole na naszej małej, kreteńskiej wsi.

o Mousakas.

Rzuć też okiem na: