Keftedakia, nazywane również keftedes to po grecku po prostu klopsiki – taki klasyk podawany zarówno w formie głównego dania, choć częściej jako część talerzy meze, czyli przekąsek.

A zaczęło się to tak: byłam u Eleny odebrać zioła i przyprawy do naszego sklepu (zioła z Krety znajdziesz tutaj) i postanowiłam wybrać także kilka przypraw dla siebie. Zawsze gdy tam jestem nachodzi mnie ta pokusa, żeby zabrać stamtąd wszystko, musicie bowiem wiedzieć, że sklepik Eleny jest absolutnym rajem dla każdego, kto kocha dobre smaki. Żywiczny zapach dzikiego oregano i tymianku, miesza się z korzennym cynamonem, goździkami, gałką muszkatołową, przerywa go świeży aromat suszonych pomarańczy i cytryn, a wszystko to w oparach świeżo mielonej, palonej na miejscu kawy… O czym ja mówiłam? Ach, tak, przyprawy.

Wybierałam więc szpiczasty kmin rzymski, małe, blade kulki nasion kolendry i czerwono-brunatne papryczki chilli, podczas gdy Elena jedno po drugim mieliła w ręcznym młynku – nie znajdziecie tam gotowych, mielonych przypraw czy mieszanek, bo jak twierdzi właścicielka: „Tracą wtedy aromat, smak i duszę”.

– Co, będziesz robiła keftedakia? Przynieś nam trochę! – mrugnęła do mnie zza lady.

– Nie, nawet o tym nie myślałam. – odparłam – Wiesz, że w sumie, to nigdy w życiu ich nie robiłam? Chyba zrobię, dziękuję za pomysł! Muszę tylko popytać, powęszyć i znaleźć dobry przepis…

– Jak to znaleźć dobry przepis? Tatooo!!! – rozdarła się na cały, maleńki przecież metraż, ledwie uchylając drzwi od zaplecza. – Tato, jak ty robisz keftedakia? Aleksandra się pyta.

Niski i szczupły osiemdziesięciolatek żwawo wyślizgnął się przez tę maleńką szparę w drzwiach i z marszu zaczął recytować:

– Półtora kilo mięsa mielonego mieszanego, dwie łyżki tłuczonej kolendry, cebula, pietruszka, mięta, jajko, kilka łyżek lodowatej wody… no i możesz dać do środka kawałek fety. I tyle! – wyrzucił z siebie na jednym wydechu, po czym uśmiechnął się, chwycił pozostawiony kubek z na pewno zimną już kawą i wsunął się z powrotem przez drzwi zaplecza. Elena pokiwała znacząco głową, jakby wiedziała, że „jedyny słuszny” przepis na keftedakia właśnie spłynął na nas z samiuśkiej góry, a ja podziękowałam, obiecując, że koniecznie przepis ten wypróbuję. Nie miałam wyjścia – na odchodne w prezencie dostałam pakunek pełen przypraw specjalnie do keftedakia.

Tyle ile jest osób, tyle jest wersji przygotowywania tych klopsików i nie ma jedynej słusznej – jedni dodają do środka cebulę, pomidora, paprykę (podobnie jak w przepisie na te biftekia sto fourno), inni dodają mnóstwo świeżych ziół i nic poza tym, a jeszcze inni robią z keftedakia festiwal aromatycznych przypraw. Keftedakia mogą być bez żadnego nadzienia, lub „gemista”, czyli nadziane, zazwyczaj serem feta lub graviera. Każdy sposób jest dobry, jednak dziś, zgodnie ze złożoną przeze mnie obietnicą, przedstawiam Wam przepis na keftedakia gemista – nadziane fetą klopsiki, według taty Eleny.

Keftedakia gemista – greckie klopsiki nadziewane fetą

Rzuć też okiem na: